Terug naar Eindhoven 

Precies op uur en tijd werd ik na twee jaar in Bochum ontslagen. Ik liep de poort uit met die paar Mark die ik verdiend had en ik was net even buiten de poort, stonden er weer twee van de S.D. en moest ik weer mee. Ze brachten mij weer in de gevangenis van Düsseldorf. Ik vroeg wat dat te betekenen had, ik kreeg geen antwoord. Wel een pak op mijn donder, ze sloegen weer als idioten op mij in. Daar zat ik een week en werd toen voorgeleid. Ik kwam op een kamer met wat S.D.-ers. Ze zeiden dat ik geluk had gehad, dat ze mij niet doodgeschoten hadden. Ik kon weer naar Eindhoven gaan, maar ik moest mij dan iedere dag bij de S.D. in Eindhoven melden. Ik moest daarbij een gele ster op mijn jas doen en ze vertelden mij dat ik deze nooit af mocht doen, dat was dus in 1942. Ik kreeg ontslagpapieren en ze zouden mij naar het station brengen in Düsseldorf. Daar kon ik dan op de trein. Ik kwam daar op het perron, moest op mijn hurken zitten, mijn handen recht vooruit en moest wachten tot de trein aankwam. Dat duurde een half uur en alle mensen keken naar mij. Ik werd moe en als ik mijn handen liet zakken, schopten ze mij.
De trein kwam aan en ik moest achterin de trein in een beestenwagen. In Venlo kwam de machinist, die haalde mij eruit en ik kon bij hem in de locomotief zitten. Ik heb die ster afgedaan. Van hem hoorde ik wat er nu in Holland aan de gang was, hoe het met de joden was en met de oorlog en de N.S.B. en van het verzeten en onderduikers. Dus ik was niet gerust, ik wist niet meer of ik mijn familie weer zou vinden in Eindhoven, want hij vertelde mij dat er al veel joden weggehaald waren in Nederland en naar Dachau en Auschwitz gesleept waren. 

Ik kwam in Eindhoven aan, ging naar de Willemstraat, maar wij woonden er niet toen, vond ik uit. Heb in de straat geïnformeerd en hoorde dat zij nu in de Floralaan 178 woonden, bij de fam. Sanders. 

Onverwacht kwam ik ’s avonds laat bij mijn ouders, broers en zus. Veel vreugde natuurlijk. Toen hoorde ik dat zij geen zaak meer mochten hebben en dat het niet goed ging. Ik vertelde hun dat ik wel al in Duitsland gehoord had van concentratiekampen en vergassingen en dat wij nu maar moesten onderduiken. 

Onze spullen waren allemaal in een loods opgeslagen en agent Mosterd heeft een hoop van onze spullen gepikt. Die was ook fout.

Mijn familie wilde niet onderduiken, ik zei dat ik mij moest melden bij de S.D. iedere dag en dat het er maar beroerd uitzag. Zij wilden dat ik ging onderduiken, maar dat wilde ik niet, daar ik bang was dat ze mijn familieleden zouden arresteren. 

Nog een bijzonderheid, hoe weet ik niet maar de volgende dag, dus toen ik uit mijn bed kwam, stonden er oranje bloemen op de vensterbank, de bel ging en wie kwam mij gedag zeggen, een paar Eindhovense politielui. Wij waren een borreltje aan het drinken en toen werd er gebeld, een Duitse auto, vlug achterom lieten wij de visite uit. Mijn moeder maakte de deur open. Ze vroegen of ik er nog was, toen moest ik komen, en zeiden dat ik mij moest melden op de Paradijslaan, iedere dag. Ik zei dat ik dit al wist. Enfin, weg waren zij. In de namiddag ging ik naar de Paradijslaan. Werd steeds uitgescholden, ze vroegen mij naar die zender, ik zei dat het geen zender was en dat ik er twee jaar voor gezeten heb. Ik vond het nu wel genoeg. 

Ik geloof, de zesde dag dat ik mij weer ging melden en weer weg wilde gaan, snauwden zij mij toe dat ik moest blijven staan. Toen hoorde ik dat ze het politiebureau belden, dat ze mij moesten komen afhalen en insluiten. Later kwamen er twee agenten om mij af te halen, zij spraken met mij en net voordat wij op de binnenplaats waren zeiden ze, loop maar weg, dan schieten wij in de lucht, maar ik zei dat ik dat niet wilde, eerstens voor hun en ook voor mijn familie.      

Dus ik werd weer in de cel gestopt, ik heb vier dagen gezeten. Ik heb thuis via hr. Matla [politie] laten weten dat ik er weer zat en waarschijnlijk op transport ging en dat zij onmiddellijk moesten onderduiken. Dat hebben ze dan ook gedaan. Maar mijn ouders zijn verraden op hun onderduikadres, het adres was fout, die deden het voor het geld en toen ze geen geld meer hadden moesten ze weg. Ze werden opgepakt toen zij naar een ander adres wilden gaan, waar mijn broers zaten. Die zijn toen ook op het politiebureau gebracht, daar hebben zij hun polsen doorgesneden, ze wilden niet meer leven. Het is bijtijds opgemerkt, ze zijn behandeld en op transport gesteld en ze zijn in Sobibor omgekomen.  

Mijn broers en zus zaten ondergedoken bij fam. J. Daamen op de Heezerweg 224 tot het einde van de oorlog. Buitengewoon goede mensen. Dat waren echte Nederlanders. Mijn zus is in het verzet en bij de Stoottroepen geweest.

[Ook op het adres Leenderweg 361  (hoek huidige Floraplein) Eindhoven van familie Jhr. J. W. Loudon - Osieck konden Eddy en Theo Wiener per 13-8-1942 onderduiken. Volgens overlevering, uit 2010 blijkt dat een ruimte achter een zolderkamer, uit respect voor de toenmalige onderduikers, door de huidige bewoners zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat is gehouden." Tijdelijk zijn per 13-8-42 Jolan Wiener-Grünfeld en haar dochter Blanca ondergedoken op Floralaan 178]